🦨 Jak Wygląda Kania Czubajka

Bym chciała jeszcze 3 sztuki opisu grzybów jadalnych mam takie jak pieczarka czubajka Kania i podgrzybek zajączek poproszę. Takie pytania jak jak wygląda zewnętrzna strona kapelusza co znajduje się na spodzie kapelusza i jak wygląda trzon. Jeśli nadal nie jesteś pewien, jak wygląda kania, zanieś swoje znaleziska do najbliższej stacji sanitarno-epidemiologicznej i skonsultuj się z doświadczonymi grzyboznawcami. Konsultacja jest darmowa, a zjedzenie grzyba niewiadomego pochodzenia może kosztować cię życie. 1. "Flaczki" z kani. Kapelusze kani oczyszczami i kroimy w paseczki. Na patelnię wkładamy kawałek masła i rozpuszczamy go. Na masle podsmażamy kawałeczki kani. Gdy już kania lekko się zarumieni dolewamy wodę i pod przykryciem dusimy całość jeszcze 15 minut. Gdy już kania zmięknie, przekładamy ja do garnka, dodajemy plasterki cechy charakterystyczne dla Czubajki kani (grzyby sowy) to ruchomy pierścień na trzonku.Grzyb trudny do pomylenia z innymi grzybami.Ale jesli jest malutki i W przypadku kań jest on przyjemny, czego nie można powiedzieć o muchomorze sromotnikowym. Pachnie on słodkawo, jest mdły. Ale nie różnią się one tylko zapachem. Powierzchnia kapelusza jest oliwkowozielona, a blaszki białe, nie beżowe. Nóżka jest gładka a u jej nasady, poza bulwą jest charakterystyczna pochwa. Pierścień na Czubajka kania uchodzi za jeden z najsmaczniejszych grzybów i znawcy tematu uważają, że nie ma nic pyszniejszego niż kotlety z tzw. sowy. Niestety, ten grzyb łudząco przypomina śmiertelnie trującego muchomora sromotnikowego. Na szczęście jest sposób, żeby je odróżnić. Czubajka kania występuje od czerwca do początku listopada na obrzeżach lasów ; Czubajka kania jest bogata w białko i idealna do przygotowania kotlecików; Więcej takich historii znajdziesz na stronie głównej Onetu; Czubajka kania – cechy charakterystyczne grzyba Czubajka kania (Macrolepiota procera) należy do rodziny pieczarkowatych Czubajka kania (Macrolepiota procera (Scop.) Singer) – gatunek grzybów należący do rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae). Czubajki kanie to bardzo smaczne grzyby, a październik jest idealnym miesiącem, by je zbierać. Trzeba to jednak robić uważnie, bo nie wszystkie gatunki czubajek są jadalne, jest też wiele gatunków podobnych do nich, łącznie ze śmiertelnie niebezpiecznym muchomorem sromotnikowym. FqLqab. Kania jest grzybem z gatunku pieczarkowatych. W Polsce występuje często i jest ceniony za walory smakowe. Kanię można spotkać w lasach i na ich skrajach. Jak wygląda kania? Dlaczego tak często myli się ją w muchomorem sromotnikowym? Jak można przygotować kanię? Zobacz film: "Sezon na kurki" spis treści 1. Charakterystyka grzyba kani 2. Czym kania różni się od muchomora sromotnikowego 3. Jak przygotować kanię Grzyb kania a la schabowy Grzyb kania w cieście piwnym Kania w occie rozwiń 1. Charakterystyka grzyba kani Grzyb kania należy do rodziny pieczarkowatych. Najbardziej znana jest czubajka kania. Kania jest grzybem cenionym w kuchni ze względu na walory smakowe. Swoją konsystencją przypomina mięso. Grzyb kania składa się wody, białka i składników mineralnych. W grzybach znajdują się także witaminy (witamina A, witamina B1, witaminę B2 oraz witaminę C). Grzyby niestety mogą być źródłem metali ciężkich ponieważ pobierają je z gleby. Dlatego też mogą zawierać ołów, rtęć oraz arsen. Kanię zbiera się od lipca do października. Trzon kani może osiągać długość nawet 40 cm, a szerokość 4 cm. 2. Czym kania różni się od muchomora sromotnikowego Grzyb kania bardzo często jest mylony z muchomorem sromotnikowym. Takie sytuacje zdarzają się szczególnie w sytuacjach, kiedy zbiera się młode owocniki. Jeżeli zbieramy dojrzałe kanie, będzie je ciężko pomylić z muchomorem sromotnikowym. Kania jest o wiele większa od muchomora. Kapelusz kani się łuszczy, jest bardziej aksamitny i delikatnie brązowawy. Kapelusz muchomora jest gładki, ale czasami jest włóknisty, ma kolor zielonkawy lub szarawy. Czubajka kania ma szerokie blaszki pod kapeluszem. Zarówno kania, jak i muchomor mają na trzonie pierścienie. Natomiast kania ma pierścień ruchomy, a u muchomora pierścień jest przyrośnięty do trzonu. Na dole trzonu u kani znajduje się bulwa bez pochwy, a muchomor posiada pochwę. Czubajka kania ma trzon pusty w środku. Jeżeli mamy wątpliwości co do grzyba, jakim jest kania, to albo wybierajmy dorosłe osobniki, albo nie zbierajmy tych grzybów. Zawsze możemy zanieść zebrane grzyby do stacji sanepidu i mieć pewność, że zebraliśmy jadalne grzyby. 3. Jak przygotować kanię Kania jest grzybem bardzo cenionym w kuchni ze względu na swoje walory smakowe. Można ją smażyć jak kotlet lub marynować w occie. Przed przygotowaniem kani do spożycia trzeba usunąć trzon oraz wierzchnią skórę z kapelusza. Grzyb kania a la schabowy Kania może zastąpić kotleta schabowego. Do przygotowania kotletów z kani potzrebujemy: 5 kapeluszy grzyba kania 1 jajko Mąka Bułka tarta Olej Sól Pieprz Oczyszczone grzyby obtaczamy w mące, następnie w jajku i na koniec w bułce tartej. Kanie smażymy na rozgrzanym oleju na złoty kolor. Można podawać je zamiast kotletów do ziemniaków. Grzyb kania w cieście piwnym Kanie można przygotowywać także w cieście naleśnikowym i smażyć na głębokim tłuszczu. Do przygotowania takich kani potrzebujemy: Kapeluszy kani Mąka 1 szklanka piwa 1-2 jajka Pół łyżeczki proszku do pieczenia Olej Sól do smaku Kapelusze kani oczyszczamy i solimy. Przygotowujemy ciasto piwne. Wszystkie produkty łączymy ze sobą w misce. Grzyby maczamy w cieście i smażymy na głębokim tłuszczu. Podajemy gorące. Zobacz też: Kania w occie Kanie można także marynować. Możemy znaleźć bardzo ciekawe przepisy na smażone kanie w occie. Do ich przygotowania potrzebujemy: Kapelusze kani 4 jajka Bułka tarta Masło Sól Pieprz Zalewa: 2 cebule 1 szklanka octu 5 szklanek wody 10 ziarenek ziela angielskiego 5 liści laurowych 1 łyżeczka gorczycy białej Półtora łyżeczki soli 6 łyżek cukru 1 łyżka pieprzu ziarnistego Kanie kroimy na ćwiartki, a następnie panierujemy w jajku i bułce tartej. Smażymy i wkładamy do słoika. Cebulę szklimy na patelni i dodajemy do słoików. Zalewę gotujemy przez ok. 15 minut. Zalewamy grzyby gorącą zalewą. Następnie pasteryzujemy słoiki przez ok. 10-15 minut. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Joanna Wasiluk (Dudziec) Specjalista w zakresie dietetyki. data publikacji: 11:39 ten tekst przeczytasz w 8 minut Muchomor sromotnikowy, inaczej nazywany muchomorem zielonawym i Amanita phalloides jest najczęstszą przyczyną śmiertelnych zatruć grzybami na całym świecie. Często mylony z kanią, która gości na stołach wielu grzybiarzy. Nawet wytrawni grzybiarze potrafią źle rozpoznać jego budowę. Jaka jest różnica między kanią a muchomorem sromotnikowym? Jakie są objawy zatrucia? Jak przebiega leczenie? Bukhta Yurii / Żywienie Medonet Muchomor sromotnikowy — cechy charakterystyczne Toksyczne działanie muchomora sromotnikowego Muchomor sromotnikowy — przebieg choroby Jakie leki stosuje się na zatrucie muchomorem sromotnikowym? Jak wygląda kania czubajka? Muchomor sromotnikowy a kania czubajka — jak je rozróżnić? Pierwsza pomoc w razie zatrucia muchomorem sromotnikowym Muchomor sromotnikowy — czy można ustrzec się jedzenia trujących grzybów? Czy warto jeść grzyby? Afgańska rodzina, która od kilku dni przebywa w ośrodku dla uchodźców w Podkowie Leśnej – Dębaku Jak informują media, samodzielnie zbierali grzyby w okolicznych lasach, które następnie zjedli całą rodziną Troje dzieci trafiło do szpitala z objawami zatrucia. 6-latek ma dziś wykonywany przeszczep wątroby, 5-latek nie został zakwalifikowany do przeszczepu, lekarze stwierdzili u niego śmierć mózgu. Stan 17-letniej siostry chłopców jest stabilny Muchomor sromotnikowy to najbardziej trujący grzyb i najczęstsza przyczyna zatruć. Wystarczy jego śladowa ilość, trujący jest nawet po 10 latach marynowania, a medycyna nie zna remedium, poza przeszczepem wątroby Smutna historia afgańskich chłopców to dobra okazja, by przypomnieć: niefrasobliwość i nieznajomość grzybów może skończyć się tragicznie! Więcej informacji znajdziesz na stronie głównej Onet. Muchomor sromotnikowy — cechy charakterystyczne Małe muchomory są całkowicie pokryte tkanką zwaną welonem uniwersalnym. Tkanka ta jest twarda i błoniasta. Gdy młody grzyb się rozrasta, welon rozrywa się, w wyniku czego dojrzały grzyb ma zwykle łysy kapelusz. Kolor u wielu gatunków Amanita może być dość zmienny, ale klasyczny phalloides będzie miał zielonkawo-żółty kapelusz z widocznie osadzonymi promienistymi włóknami. Muchomory sromotnikowe mogą być również zielone, żółte, brązowe, opalone lub białe, i często, z wiekiem i wysychaniem, nabierają metalicznego połysku. Białe skrzela, które zwykle nie stykają się z trzonem lub szypułką i są nazywane wolnymi, są najpierw pokryte częściowym welonem. Welon ten opada, gdy kapelusz się rozszerza, tworząc delikatną spódniczkę lub pierścień wokół trzonu. Zarodniki Amanita phalloides mają białą masę, są kuliste i cienkościenne. Pręciki mogą być białe lub żółtawe i zakończone są wyraźną bulwiastą podstawą. Podstawa ta jest ściśle pokryta błoniastym woreczkiem. Wszystkie te cechy mogą być łatwo utracone, jeśli nie zostaną starannie zebrane, dlatego ważne jest, aby wykopać cały grzyb podczas identyfikacji. Zapach muchomorów sromotnikowych może być przyjemny, gdy grzyb jest młody. Potem przybiera zapach rozkładającego się białka. Czytaj więcej: Grzyby trujące - jak zatruwają organizm? Opis gatunków i objawy zatrucia grzybami Toksyczne działanie muchomora sromotnikowego Muchomory sromotnikowe są przyczyną najcięższych zatruć grzybami, które mogą prowadzić do niewydolności wątroby, a nawet śmierci. Amanita phalloides zawiera silnie toksyczne amatoksyny, czyli wysoce stabilne białka, z którymi organizm ma duże trudności, by je całkowicie wyeliminować. Nowoczesne zabiegi medyczne zmniejszyły śmiertelność w tego typu zatruciach do około 15%. Jednak przeżycie zjedzenia tego grzyba generuje kolejne problemy, gdyż jest to bardzo bolesny rodzaj zatrucia i może spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia i wątroby. Muchomor sromotnikowy — przebieg choroby Amatoksyny są podwójnie niebezpieczne, z powodu szkodliwości toksyny. Faktem jest, że objawy zjedzenia zatrutego grzyba są opóźnione o 6 do 24 godzin po spożyciu. Do tego czasu toksyny mogą zostać całkowicie wchłonięte przez organizm. Po gwałtownym pogorszeniu stanu pacjent może odzyskać siły i około drugiego lub trzeciego dnia być wysłany do domu. W przypadku zaburzeń żołądkowo-jelitowych o opóźnionym początku należy monitorować czynność enzymów wątrobowych. Amanityny są grupą złożonych cyklicznych polipeptydów, które uszkadzają tkanki poprzez hamowanie syntezy RNA w każdej pojedynczej komórce. Początek objawów można podzielić na cztery etapy: Pierwszy etap to okres utajenia trwający od 6 do 24 godzin po spożyciu, w którym toksyny aktywnie niszczą nerki i wątrobę ofiary, ale ofiara nie odczuwa żadnych dolegliwości. Drugi etap to okres około 24 godzin charakteryzujący się gwałtownymi wymiotami, krwawą biegunką i silnymi skurczami brzucha. Trzeci etap to okres 24 godzin, podczas którego ofiara wydaje się wracać do zdrowia (jeśli jest hospitalizowana, zdarza się, że zostaje wypisana). Czwartym etapem jest nawrót choroby, podczas którego często dochodzi do niewydolności nerek i wątroby, co prowadzi do śmierci. Pacjenci mogą również „wykrwawić” się i umrzeć z powodu zniszczenia czynników krzepnięcia we krwi. Co istotne, może wystąpić więcej niż jeden nawrót choroby! Jakie leki stosuje się na zatrucie muchomorem sromotnikowym? Stwierdzono, że podana pacjentowi doustnie sylimaryna w ciągu 60 godzin od spożycia pokarmu mającego w składzie trujące grzyby hamuje wzrost stężenia toksycznej aminotransferazy alaninowej i poprawia inne parametry funkcji wątroby. Alternatywę stanowi lek o nazwie sylibinina. Zalecane dawki wynoszą 5 mg/kg w bolusie, czyli podaje się lek w bardzo dużej dawce, by osiągnąć wysokie stężenie leku w tkankach, w możliwie jak najkrótszym czasie. Następnie podaje się kolejne dawki co godzinę (20 mg) lub raz na dobę (1400 mg) jako wlewki dożylne przez kolejne 3 lub 4 dni. Najczęściej stosowanym lekiem jest jednak bezylopenicylina. Enjalbert ze swoim zespołem badawczym w wyniku analizy danych retrospektywnych z 20 lat wyliczyli, iż ten lek był podawany w 86,5% przypadków zatrucia muchomorem sromotnikowym. Jest to lek z grupy antybiotyków, który podaje się dożylnie w bardzo wysokich dawkach. Dla dorosłych wynosi ona 1 mg na dobę, natomiast u dzieci 0,025 mg dziennie przez 4 lub 5 dni. Warto jednak zauważyć, że sylimaryna oraz benzylopenicylina, chociaż są jednymi z częściej podawanych leków na zatrucie muchomorem zielonawym, to nie zostały one zatwierdzone przez Amerykańską Agencję Żywności i Leków (FDA). Sprawdź: Dlaczego lepiej nie zbierać przerośniętych grzybów? Jak wygląda kania czubajka? Kapelusz kani czubajki, inaczej nazywanej Macrolepiota procera, początkowo jest kulisty i jasnobrązowy, z ciemniejszym brązowym obszarem w pobliżu szczytu, który pęka w łuski. Miąższ kapelusza jest biały i nie ulega znacznym zmianom po przecięciu. Średnica kapelusza w okresie dojrzałości wynosi od 10 do 25 cm. Skrzela Macrolepiota procera są szerokie i stłoczone. Parasol jest biały lub bladokremowy i kończy się w pewnej odległości od trzonu. Wokół trzonu kani czubajki utrzymuje się duży, podwójnie ostry pierścień, który często staje się ruchomy i opada do podstawy. Łodyga jest gładka i biała lub kremowa, ale ozdobiona małymi brązowymi łuskami, które nadają jej pasiasty, wężowy wygląd. Wewnątrz łodygi twardy, biały, włóknisty miąższ jest luźno upakowany. Zdarza się jednak, że czasami łodyga jest pusta w środku. Zapach kani nie jest w żaden sposób charakterystyczny, a jego smak jest słodki. Bulwiaste u podstawy łodygi Macrolepiota procera zwężają się lekko ku środkowi w kierunku wierzchołka; średnica wynosi od 1 do 1,5 cm (do 2,5 cm w poprzek bulwiastej podstawy), a wysokość łodygi może dochodzić do 30 cm. Jak rozpoznać muchomora? Objawy zatrucia grzybami Muchomor sromotnikowy a kania czubajka — jak je rozróżnić? Głównym aspektem rozróżnienia kani od muchomora sromotnikowego jest ich wygląd. Sytuacja jest bardziej skomplikowana w przypadku młodych osobników grzybów, gdy ich kapelusze są niezwykle podobne. Sytuacja jest bardziej oczywista, jeśli chodzi o starsze grzyby. Wówczas istnieje kilka istotnych różnic, które pozwolą uniknąć zatrucia muchomorem zielonawym. Przede wszystkim kanie są większe niż muchomory, a ich kapelusze łuszczą się, przez co wyglądają na bardziej aksamitne. W przypadku trującego gatunku jest on gładki, a czasami włóknisty. Innym aspektem jest kolor. Podczas gdy dobry grzyb jest delikatnie brązowy, kapelusz muchomora sromotnikowego przybiera odcienie szarości i zieleni. Są to jednak barwy mało nasycone i w ciemnych zakamarkach lasu można się pomylić. Kolejnym rozróżnieniem są szerokie blaszki pod kapeluszem czubajki kani. Oba gatunki mają na swoim trzonie pierścienie. U kani jest jednak bardzo prawdopodobne, że odpadnie, gdyż jest on ruchomy. W przypadku Amanita phalloides pierścień jest stały, przyrośnięty do trzonu. U jego dołu znajduje się bulwa z pochwą. Dla Macrolepiota procera bulwa jest bez pochwy, a trzon jest pusty w środku. Jeśli nadal ma się wątpliwości co do rodzaju grzybów, lepiej wybierać dorosłe osobniki lub zrezygnować z tych grzybów i zbierać gatunki, które się zna. Alternatywą jest także skierowanie próbki grzyba do badań. W tym celu należy się udać do lokalnej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej (inaczej Sanepid). Wówczas można mieć pewność, że zbierane grzyby są jadalne i nie zagrażają życiu i zdrowiu. Pierwsza pomoc w razie zatrucia muchomorem sromotnikowym W razie zatrucia muchomorem sromotnikowym lub podejrzeniem zjedzenia trującego grzyba należy niezwłocznie wywołać wymioty u osób, które jadły grzyby. Należy się udać do szpitala, gdzie przeprowadzone będzie płukanie żołądka. Jeśli pozostały resztki z zebranych grzybów, należy przekazać je do Sanepidu, by mogli oni przebadać toksyczność przekazanych osobników. Należy pamiętać, że grzybów nie powinno się podawać małym dzieciom. Są one o wiele bardziej czułe na toksyny, dlatego działanie trującego muchomora sromotnikowego szybko zainfekować wątrobę, a nieodpowiednio wcześnie wprowadzone leczenie może prowadzić do poważnych uszkodzeń narządów wewnętrznych, a nawet śmierci! Czytaj też: Siedem najbardziej trujących roślin - tojad, rącznik, oleander Muchomor sromotnikowy — czy można ustrzec się jedzenia trujących grzybów? Wycieczka do lasu i zbieranie grzybów należy do jednych z większych wiosennych i jesiennych rozrywek. Świeże powietrze i wartości odżywcze, jakie czerpie się z grzybów, zachęcają wielu grzybiarzy do wizyt w lesie. Należy jednak zachować szczególną ostrożność w zbieraniu i jedzeniu dzikich grzybów. Zanim zje się jakiekolwiek zebrane grzyby, warto kilka lub kilkanaście razy wybrać się do lasu z kimś znajomym, kto ma większe doświadczenie. Można też poszukać stowarzyszenia mykologicznego lub poprosić lokalnego grzyboznawcę o pomoc w ocenie zebranych okazów. Warto też uważać na miejsce, z którego zbiera się grzyby, gdyż mogą one wchłaniać toksyny ze środowiska, jeśli zalesienie znajduje się blisko oczyszczalni ścieków lub składowisk chemikaliów. Należy zachować niezwykłą drobiazgowość. Najmniejszy błąd może przypłacić zdrowiem czy życiem. Nie należy też jeść grzybów starych, zepsutych czy przegniłych. Co najważniejsze, należy nauczyć się rozróżniać trujące grzyby, zwłaszcza kilka śmiertelnie niebezpiecznych gatunków. W razie wątpliwości lepiej zrezygnować ze znalezionego okazu i udać się na kolejne poszukiwania grzybów. Czy warto jeść grzyby? Chociaż często myśli się o grzybach jako o organizmach wywołujących choroby, są one niezwykle bogate w minerały potrzebne człowiekowi. Istnieje wiele różnych rodzajów grzybów. Niektóre są jadalne, w tym dobrze znane gatunki, takie jak pieczarka, prawdziwek, rydz, borowik czy kurka. Są one coraz częściej badane i wykorzystywane w diecie ze względu na ich ważne właściwości zdrowotne, przy czym różne odmiany mają różne działanie lecznicze. Od wysokiej zawartości witaminy D, po wspieranie układu odpornościowego i prawidłowego funkcjonowania serca. Istnieje jednak wiele gatunków, które nie są jadalne i w rzeczywistości mogą powodować bóle żołądka lub wymioty, a w niektórych przypadkach mogą być śmiertelne, jak na przykład muchomor sromotnikowy. Grzyby – wartości odżywcze, obróbka, grzyby trujące, grzyby jadalne Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. Źródła Ferenc T., Zatrucia muchomorem sromotnikowym (Amanita phalloides), „Medycyna pracy” (2009), s. 415-426. Enjalbert F., Treatment of amatoxin poisoning: 20-year retrospective analysis, „Journal of Toxicology: Clinical Toxicology” (2002), s. 715-757. grzyby grzyby trujące muchomor sromotnikowy Jadalne grzyby podobne do sromotnika. Cztery gatunki. Pomyłka może kosztować życie! Muchomor sromotnikowy (muchomor zielonawy) to nie tylko najbardziej trujący polski grzyb, ale i najbardziej toksyczny organizm naturalnie występującym w naszym... Monika Mikołajska Grzyby podobne do kani. Cztery trujące gatunki, z którymi ludzie ją mylą. Uważaj! Kania (a dokładnie czubajka kania) uchodzi za prawdziwy grzybowy przysmak. Panierowana i usmażona jak kotlet schabowy jest po prostu wyborna. Ale uwaga, choć... Monika Mikołajska Zatrucia grzybami. Piorunująca niewydolność wątroby to początek. "Spirala patologii się rozkręca" Polacy kochają grzybobrania. Słabość do grzybów ma jednak swoją ciemną stronę. Nie każdy wystarczająco się na nich zna, a wtedy łatwo o nieszczęście.... Monika Mikołajska Czy grzyby są niebezpieczne dla dzieci? Opinia toksykologa i dietetyka Trwa przeszczep wątroby u 6-latka z Afganistanu, który zatruł się grzybami - podała Gazeta Wyborcza. Drugi, pięcioletni chłopiec, nie nadaje się do przeszczepu -... Karolina Świdrak Grzyby trujące - jak zatruwają organizm? Opis gatunków i objawy zatrucia grzybami Grzyby to przysmak wielu osób. Wykorzystujemy je w wielu potrawach i podajemy pod różnymi postaciami. Ogromną przyjemność sprawia wyprawa na grzybobranie do... Redakcja Medonet Jak rozpoznać muchomora? Objawy zatrucia grzybami Wielu z nas uważa się za wytrawnych grzybiarzy, ale wciąż zapominamy o tym, że niemal każdy blaszkowaty grzyb jadalny ma trującego sobowtóra. Halina Pilonis Spis treści Muchomor sromotnikowy a kania Kania a muchomor sromotnikowy – porównanie Różnice między kanią czubajką a muchomorem sromotnikowym Muchomor sromotnikowy, kania i… cebula Kania a muchomor sromotnikowy – zdjęciaMuchomor sromotnikowy a kania Muchomor sromotnikowy a kania. Dzieli je wszystko, łączy tylko jedno – wygląd. Na zgubę wielu grzybiarzy. Nie ma w królestwie grzybów drugiej takiej pary. Ich fizyczne podobieństwo, zwłaszcza w przypadku młodych owocników, jest uderzające. Konsekwencje spożycia – zgoła odmienne. Kania jest jednym z najwyżej cenionych grzybów jadalnych. Muchomor sromotnikowy to najbardziej trujący ze wszystkich grzybów rosnących w naszych szerokościach geograficznych. W Polsce muchomor sromotnikowy odpowiada za 95 procent wszystkich zgonów w wyniku zatruć grzybami, zaś śmiertelność związana z jego spożyciem waha się od 30 procent w przypadku osób dorosłych, do 50 proc. u dzieci. Dlatego konsekwencje pomyłki mogą być tragiczne; zbierając kanie należy się wykazać wiedzą, doświadczeniem i wyjątkową ostrożnością. Natomiast przyjmując lub kupując te grzyby od osób trzecich, należy sobie odpowiedzieć, czy mamy do nich wystarczające zaufanie. Zobaczmy teraz, jak wygląda kania, a jak muchomor sromotnikowy? Jakie są podobieństwa, a jakie różnice w ich budowie? Kania a muchomor sromotnikowy – porównanie Muchomor sromotnikowy jest grzybem należącym do rodziny muchomorowatych. Jego kapelusz osiąga rozmiary 5 do 12 centymetrów średnicy. U młodych muchomorów jest dzwonkowo-wypukły, z czasem staje się coraz bardziej płaski i rozłożysty. Jego kolor określa się najczęściej jako zielonkawy (stąd alternatywna, coraz częściej lansowana nazwa – muchomor zielonkawy). Na brzegach nieco jaśniejszy, nawet zbliżony do białego, w środku ciemniejszy, delikatnie oliwkowy lub szarozielony. Spód zdobią blaszki, które u młodych grzybów są białe, a u starszych przybierają odcień żółtawy lub zielonkawy. Niezwykle charakterystyczny jest trzon – wysoki, cienki, z bulwą u dołu i pierścieniem tuż pod kapeluszem. Jego kolor zbliżony jest do kapelusza. Kania (a właściwie czubajka kania, bo ta brzmi jej pełna nazwa), to grzyb z rodziny pieczarkowatych. Kapelusz osiąga wymiary 10-25 centymetrów. Z początku ma kształt wypukły, później stożkowaty, by na koniec przybrać postać płaskiego, rozpostartego parasola. Kolor u młodych okazów jest delikatnie brązowy, u starszych – biały z brązowymi łuskami. Blaszki, podobnie jak u muchomora, mają barwę zbliżoną do białej. Trzon również jest długi cienki, w kolorze podobnym do kapelusza, także z bulwą i pierścieniem. Tak wygląda porównanie kani i muchomora sromotnikowego w najogólniejszym zarysie. Teraz skoncentrujmy się na szczegółach, które pozwalają odróżnić oba grzyby. Różnice między kanią czubajką a muchomorem sromotnikowym Różnice między kanią czubajką a muchomorem sromotnikowym są słabo widoczne u młodych okazów, dlatego małe kanie są szerokim łukiem omijane nawet przez doświadczonych grzybiarzy. Zbiera się grzyby dojrzałe, gdzie pewne cechy charakterystyczne są już dobrze widoczne. Faktura kapelusza. Muchomor sromotnikowy przez cały cykl swojego życia zachowuje gładką powierzchnię. Kania początkowo również jest gładka, z czasem jednak wierzch kapelusza zaczyna się łuszczyć. Jego powierzchnia staje się jasna, zaś brązowe łuski zaczynają tworzyć charakterystyczny cętkowany wzór. Potarte ręką, łuski łatwo się ścierają. Budowa pierścienia. Zrywając kanie warto dokładnie sprawdzić pierścień – nie jest silnie zespolony z trzonem i blaszkami, powinien więc swobodnie się obracać wokół swojej osi. U muchomora jest on przyrośnięty do trzonu, w związku z czym próba jego obrotu spełznie na niczym lub skończy się ułamaniem grzyba. Budowa bulwy. W przypadku obu grzybów u spodu trzonu widoczna jest bulwa. U kani jest ona jednak naga, natomiast w przypadku muchomora schowana w pochewce. Tak jak zaznaczyliśmy wyżej, oba grzyby różnią się też kolorem (muchomor bardziej zielony, kania bardziej brązowa), czynnik ten może być jednak mylący, zważywszy na zmiany zabarwienia na przestrzeni całego cyklu życia grzybów. Bazowanie wyłącznie na ocenie koloru może być też zawodne, jeśli niedoświadczony grzybiarz nie ma wystarczająco silnego punktu odniesienia, czyli mówiąc wprost – nie widział na własne oczy setek grzybów obu gatunków. Muchomor sromotnikowy, kania i… cebula Jeśli chodzi o smak, muchomor sromotnikowy jest grzybem wielce zdradliwym. Ci, którym zdarzyło się go skosztować i przeżyć, wspominają, że jest smaczny. W odróżnieniu od grzyba szatana, który potrafi kompletnie zepsuć smak potrawy, jest więc całkowicie niewyczuwalny. Co więcej, jest też o tyle zdradliwy, że spowodowane nim zatrucie przez wiele godzin nie daje żadnych objawów. Te występują dopiero po upływie około 24 godzin. Istnieje cały szereg „cudownych” sposobów na rozpoznanie muchomora sromotnikowego już na etapie przyrządzania posiłku, należy jednak z całą mocą podkreślić, że są to wyłącznie mity, nie znajdujące żadnego potwierdzenia w rzeczywistości. W tym kontekście wspomnieć należy przede wszystkim o cebuli, która jakoby ma ciemnieć w czasie smażenia pod wpływem toksyn zawartych w muchomorach. Jest to zwyczajną nieprawdą. Cebula może pociemnieć lub nie pociemnieć, niezależnie od tego, czy na patelni jest grzyb jadalny czy trujący. Absolutnie między bajki należy też włożyć przekonanie, że grzyb nadgryziony przez ślimaka czy robaki jest nieszkodliwy. Zawarte w muchomorze sromotnikowym toksyny, które powodują nieodwracalne uszkodzenie wątroby u człowieka, nie czynią żadnej szkody wielu innym gatunkom istot żywych. Kania a muchomor sromotnikowy – zdjęcia Jeśli nie mamy żadnego doświadczenia praktycznego, najlepiej pokażą różnice między kanią a muchomorem sromotnikowym zdjęcia, które znajdziemy w atlasach, encyklopediach i niezliczonej ilości poradnikach, blogów oraz innych tego typu publikacji, książkowych i internetowych. Warto obejrzeć porównania, tak grzybów młodych i niedojrzałych, jak i w pełni rozwiniętych. Niezależnie jednak od poczynionych przygotowań teoretycznych, jeśli do lasu wybieramy się sami i brak nam wprawy, zebrane kanie należy pokazać osobie doświadczonej. Można też poprosić o pomoc miejscowy Sanepid – w sezonie grzybowym stacje sanitarno-epidemiologiczne udzielają takich porad w całym kraju za darmo. Warto nadłożyć drogi w drodze powrotnej do domu. Pamiętajmy, że do śmierci całej rodziny może doprowadzić zjedzenie zaledwie połówki kapelusza sromotnika. Czytaj: Gdzie są grzyby? Mapa występowania grzybów w Polsce Grzybobranie w Polsce - raport, mapa i agroturystyka Czy są grzyby? Aktualne występowanie grzybów - raport Bibliografia Magdalena Łukasik Głębocka, Agnieszka Popiołek, Katarzyna Nawrocka, Wybrane aspekty zatrucia muchomorem sromotnikowym - na podstawie przypadków leczonych w Oddziale Toksykologii w Poznaniu w 2010 roku, Przegląd Lekarski 2011/68/8 Tomasz Ferenc, Beata Łukasiewicz, Julita Ciećwierz, Edward Kowalczyk, Zatrucia muchomorem sromotnikowym, (amanita phalloides), Medycyna Pracy 2009;60(5) Oceń artykuł (liczba ocen 4) Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!

jak wygląda kania czubajka